In Oud-West, op de Annie M.G. Schmidtschool, staat Marijn (38) voor de klas. Tot de zomer want ze vervangt een leerkracht die met zwangerschapsverlof is. Dan kijkt Marijn waar het avontuur haar vervolgens brengt. En dat is precies wat het werken als invalkracht zo leuk voor haar maakt voor: het avontuur.
Marijn, hoe bevalt het in groep 3 van de Annie M.G. Schmidtschool?
“Het is heel leuk. Ik moet zeggen dat groep 3 ook echt wel mijn ding is. Het is heel leergierige groep dus het enthousiasme bij de kinderen én bij mij is groot. Dan is het al snel gezellig met elkaar. Eerder heb ik ook gewerkt met andere groepen tijdens korte invalopdrachten, meestal de middenbouw.”
Wat trekt jou zo aan in deze leeftijdscategorie?
“Naast het leergierige ook zeker het kattenkwaad. Die glinstering in de ogen… Dan denk ik: ‘Wat gaat hij nu weer doen?’ En ik kan ook zeker streng zijn, maar geintjes horen er zeker bij. Of gewoon lachen om wat ze doen. Soms wil ik wel streng zijn, maar dan is het heel moeilijk om mijn lach in te houden. Deze kinderen zijn gewoon hilarisch. Vooral in groep drie, dan klappen ze er van alles uit. Daar kan ik van genieten. En soms heb je kinderen die alles volgens de regeltjes doen. Dat vind ik ook interessant. Wat zit daar dan achter? Wat gaat er om in dat hoofdje? Kinderen kunnen zo verschillend zijn, maar eigenlijk ook weer helemaal niet.”
Wat is jouw voorgeschiedenis? Heb je altijd voor de klas willen staan?
“In eerste instantie wel. Toen ik van de middelbare school kwam, ben ik gestart met de Pabo. Maar nadat ik drie jaar op het speciaal onderwijs had gewerkt, wilde ik eigenlijk verder studeren. Ook omdat er weinig werk was. Maar op de universiteit ontdekte ik dat ik toch praktischer ingesteld ben dan ik eigenlijk dacht. Vervolgens ben ik gaan reizen, nog steeds een grote passie van mij. Na het reizen was er nog steeds weinig werk en daarom heb ik een administratieve functie aangenomen. Heel anders dan het onderwijs. Daar had ik het goed naar mijn zin, ontwikkelde me tot coördinator en had leuke collega’s. Toch begon het onderwijs na zeven jaar weer te trekken. Iets kunnen betekenen voor een ander werd steeds belangrijker voor mij. Daarom ben ik weer als leerkracht gaan werken. Eerst vier jaar fulltime en nu via ADAM Onderwijs als invalleerkracht.”
Wat was die kriebel?
Op kantoor was ik alleen maar bezig met cijfertjes, excelletjes en berekeningen. En zorgen dat er geld binnenkwam voor een hele grote maatschappij. Ik miste de waardering voor het werk wat ik deed. Als je voor de klas staat, dan krijg je die waardering juist in kleine mooie momenten. Vaak is het niet dat het hardop uitgesproken wordt door een kind. Het zit meer in dat je ziet wat je bijdrage doet voor een kind. Door bijvoorbeeld letters aan te leren, waardoor ze kunnen lezen. Iets kunnen betekenen voor een kind is prachtig. Of dat nou echt zit op kennis overbrengen of gewoon door een luisterend oor te bieden. Ik heb geen moment spijt van mijn keuze voor het onderwijs.”
En waarom dan als invalleerkracht? Inmiddels is er een enorm tekort in het onderwijs dus genoeg banen te vinden?
“De flexibiliteit is echt heel fijn. Ik bepaal zelf wanneer ik werk en wanneer niet. Ik vertelde net dat reizen een grote passie is. En ik had een reis van vier maanden op de planning staan. Naar een school toe vond ik het niet eerlijk om zolang weg te zijn. Dus dan is een invalopdracht ideaal. Inmiddels heb ik gewandeld door Nepal, op de motor door Vietnam gereden en Thailand, Australië en Nieuw-Zeeland gezien. Om nu weer voor de klas te staan. Ik ben heel blij dat dit zo makkelijk was te regelen met ADAM Onderwijs. Zoals ik al zei, ik kan zelf aangeven wanneer ik beschikbaar ben en wanneer niet.”
Mis je je administratieve baan nog soms?
“Soms wel. In die functie was je werk op een bepaald moment gewoon klaar. Je hebt een klus en je maakt het af. Een factuur wordt betaald en dan is het afgehandeld. In het onderwijs is je werk nooit klaar. Het is nooit af. Je gaat altijd naar huis met het idee dat er nog iets te doen is. Daar heb ik het in het begin wel lastig mee gehad. Om dat te laten, naar huis te gaan en te denken: ‘Morgen weer een dag!’. Dat was een proces, maar ik ben daar wel beter in geworden. Eigenlijk had ik verwacht dat ik meer moeite zou hebben om van een rustige kantooromgeving naar een drukke klas te gaan. Maar dat viel juist reuze mee. Dat ging gewoon vanzelf.”
Welke facetten van het onderwijs leveren jou nog meer geluk op?
“Dat klinkt misschien heel simpel, maar dat is echt het dagelijks plezier dat ik ervaar. Met de kinderen, maar ook met collega’s. Dat sociale stuk is belangrijk. Het kunnen overleggen hoe je lesgeeft, openstaan voor elkaars ervaringen, je kwetsbaar opstellen. Maar ook een borrel op vrijdag. Maar mijn grootste werkgeluk zit toch in de kleine speciale momentjes in de klas. Wanneer de kinderen binnenkomen, met elkaar praten, elkaar helpen, die bedrijvigheid vind ik heerlijk. Daar word ik heel blij van. Als je ziet dat die kinderen zin hebben in de dag. Dat is prachtig.”
Meer weten over werkgeluk?
Bekijk hier de campagnepagina
