Je moet het maar durven. Op je 65e levensjaar kiezen voor een carrièreswitch. En wat voor een… Geert besloot zijn kantoorbaan in te ruilen voor een avontuur in het speciaal onderwijs. En dat bevalt hem uitstekend. “Als een kind met plezier door de dag heen beweegt, dat geeft mij enorm veel voldoening.”
Geert, had je een paar jaar geleden gedacht dat je nu hier in een klaslokaal zou zitten?
“Nee, dat denk ik niet. Ik werkte toen op kantoor bij een bouwbedrijf, wat een prima baan is. Ik had alleen niet echt het gevoel dat ik iets toevoegde, iets bijdroeg. Dat begon te knagen, tot op een punt dat ik ben gaan nadenken wat mij wel happy zou maken. Ik heb in de jaren zeventig de pedagogische academie gedaan, dus het was ergens ook wel logisch om naar het onderwijs te kijken als nieuwe uitdaging.”
Was je direct zeker van je zaak?
“Ik dacht vooral: ‘Zien ze me net als een opa?’ Dus mijn leeftijd is wel een reden geweest om hier extra goed over na te denken. En dat ik 65 jaar ben, speelt in het begin ook wel een rol. Kinderen vragen toch vaak hoe oud ik nou ben, en dat laat ik ze meestal raden. Of ik maak er een rekensommetje van. Voor de kinderen maakt het uiteindelijk niet uit of je 42 of 65 bent; na een bepaalde leeftijd ben je in hun ogen gewoon oud. Maar uiteindelijk is dit allemaal bijzaak. Als het contact met het kind goed is en er is een vertrouwensband opgebouwd, dan speelt leeftijd geen rol meer.”
Was het eenvoudig om aan de slag te gaan als leerkrachtondersteuner?
“Eigenlijk wel. Ik heb een gesprek aangevraagd bij A’DAM Onderwijs en daarna een afspraak gemaakt op de school waar ik nu werk. En toen was het eigenlijk geregeld. Ik werk nu op een school voor speciaal onderwijs, met leerlingen die leerproblemen hebben. En dat maakt het wel extra bijzonder. Je hebt niet alleen te maken met leerachterstanden, maar ook met gedragsproblemen. ADHD of autisme komt veel voor, of gezinssituaties die niet altijd stabiel zijn. Als leerkrachtondersteuner help ik de kinderen die de meeste aandacht nodig hebben. Dat kan met lezen zijn, of met rekenen. Maar het gaat er ook vooral om dat ze een goede dag hebben.”
Waar zit jouw eigen werkgeluk in?
“Voldoening. Kijk, met een groepje kinderen lukt het de ene dag wel, en de andere dag misschien niet. Veel externe factoren spelen een rol. Maar als zo’n groepje zich goed voelt en het gevoel krijgt dat we samen iets aan het doen zijn, dat is heel fijn. En die waardering zit echt in de kleinste dingen. Laatst zat ik bij een kind aan tafel. Ze moest wachten tot haar busje kwam. Dan kleuren we wat tijdens het wachten. En toen zei ze: ‘Meester, je gaat na de zomervakantie toch niet weg?’ Dus ik vroeg waarom. En toen antwoordde ze dat ze graag wil dat ik blijf, omdat ze het leuk vond dat ik er ben. Ja, meer heb je dan toch niet nodig?”
Zijn er ook zaken in het onderwijs die anders zijn dan je had verwacht?
“Ik heb heel bewust gekozen voor het speciaal onderwijs. Ik zie mezelf als een empathisch persoon, ik kan luisteren. Dus ik dacht dat dit wel goede eigenschappen zouden zijn voor deze tak van het onderwijs. Het tegendeel bleek waar. Kijk, het is natuurlijk goed om die kwaliteiten te hebben, maar andere zaken blijken veel belangrijker: structureren bijvoorbeeld, en heel duidelijk de regels aangeven. Dat hebben deze kinderen gewoon nodig. En daar ben ik wat minder goed in. Ik ben nou eenmaal niet superstreng. Maar ik merk steeds vaker dat, nu er een vertrouwensband is opgebouwd, je ook ver komt met een wat andere aanpak. Toch die empathische kant.”
Wat is je grootste doel als leerkrachtondersteuner?
“Toch wel het bevorderen van de kansengelijkheid voor deze kinderen. Wij zijn niet als een reguliere school gebonden aan dat zoveel procent van de leerlingen in groep acht een bepaald niveau heeft. Dat is gewoon onhaalbaar. Soms zijn er kinderen die doorstromen naar het speciaal voortgezet onderwijs en nog niet verder dan tien kunnen tellen. Dus de missie is echt het bevorderen van kansengelijkheid. Enerzijds door leerdoelen te halen, maar zeker ook door sociaal-emotionele vaardigheden te leren. Hoe beweeg je in een groep? Heb je respect voor elkaar? Wat doe je met je eigen emoties? Dat is heel waardevol, ook voor hun verdere leven.”
Wanneer je zo je verhaal vertelt, kunnen we rustig stellen dat de keuze voor het onderwijs de juiste is geweest?
“Dat denk ik ook. Het brengt me heel veel. Niet alleen in mijn werkende leven, maar ook als mens. Want mijn blik op kinderen is echt veranderd sinds ik dit werk doe. Ik woon in een multiculturele buurt in Amsterdam. En ook binnen de wijk is mijn rol veranderd. De kinderen weten wie ik ben, en ik weet wie zij zijn. Voorheen dacht ik vaak: ‘Wat een drukte, al die kinderen.’ Nu kijk ik daar anders naar. Het zijn allemaal individuen met een eigen verhaal en behoeftes. De afstand is kleiner geworden. Ik ben heel blij met mijn keuze en de kans die ik via A’DAM Onderwijs heb gekregen.”
Meer weten over werkgeluk?
Bekijk hier de campagnepagina
Terug naar het overzicht
